Model Druckera-Pragera
Model ten wymaga zdefiniowania następujących parametrów: moduł odkształcenia E, współczynnik Poissona, kąt tarcia wewnętrznego i spójność. Dwa ostatnie parametry służą do określenia warunku plastyczności. Do zapisu równań konstytutywnych wykorzystuje się efektywne parametry kąta tarcia wewnętrznego φef i spójności cef. Należy również zdefiniować kąt dylatancji.
Model Druckera-Pragera (niekiedy określany jako rozszerzony model von Misesa) modyfikuje funkcję plastyczności Mohra-Coulomba w celu eliminacji osobliwości związanych z wierzchołkami. Przeciwnie do modelu Mohra-Coulomba, powierzchnia plastyczności Druckera-Pragera jest gładka i tworzy stożek w przestrzeni naprężeń głównych. Podobnie jak w modelu MC, powierzchnia plastyczności DP zależy od średniego efektywnego naprężenia σm. Bieżąca wersja modelu DP zastosowana w programie GEO5 MES jest oparta na założeniu trójosiowego rozciągnięcia. Innymi słowy, projekcja powierzchni plastyczności na płaszczyznę dewiatorową styka się z wewnętrznymi wierzchołkami sześcioboku Mohra-Coulomba (θ = -300), gdzie θ jest to kąt Lode’go.
Powierzchnie plastyczności DP i MC na płaszczyźnie dewiatorowej