Obciążenie liniowe - czynne parcie gruntu
Pionowe, nieskończenie długie obciążenie liniowe f działające na powierzchnie gruntu równolegle do konstrukcji prowadzi do trójkątnego przyrostu czynnego parcia gruntu na konstrukcję w danym odcinku hf - patrz rysunek:
Wykres przyrostu czynnego parcia gruntu na skutek pionowego obciążenia liniowego działającego na powierzchnię gruntu
Działanie obciążenia liniowego wyznaczane jest w taki sposób, że dwie linie kreślone są od punktu przyłożenia następujących kątów φoraz ϑa (odpowiadające maksymalnej powierzchni poślizgu) z:
gdzie: | φ | - | kąt wewnętrznego tarcia gruntu |
ε | - | kąt uzyskany z następujących wzorów |
gdzie: | β | - | nachylenie zbocza |
φ | - | kąt wewnętrznego tarcia gruntu | |
δ | - | kąt tarcia konstrukcja - grunt | |
α | - | nachylenie tylnej ściany konstrukcji | |
c | - | spójność gruntu | |
γ | - | ciężar jednostkowy gruntu | |
h | - | przyjęta głębokość |
Dla gruntu niejednorodnego i nachylenia powierzchni gruntu β mniejszej niż kąt wewnętrznego tarcia gruntu φ, wartość kąta ε wyznaczana jest z:
gdzie: | β | - | nachylenie zbocza |
φ | - | kąt wewnętrznego tarcia gruntu | |
δ | - | kąt tarcia konstrukcja - grunt | |
α | - | nachylenie tylnej ściany konstrukcji |
Wypadkowa przyrostu czynnego parcia gruntu na skutek obciążenia liniowego f wynika z:
gdzie: | ϑa | - | kąt maksymalnej płaszczyzny poślizgu |
φ | - | kąt wewnętrznego tarcia gruntu | |
δ | - | kąt tarcia konstrukcja - grunt | |
f | - | wielkość obciążenia liniowego |
Dla gruntów niejednorodnych program postępuje w następujący sposób.